Dębnica

Nazwa miejscowości: DĘBNICA

Sołtys: KRZYSZTOF RADOTA

Liczba mieszkańców: 137 osób (dane z dnia 05.04.2017 r.).

Położenie: wieś położona ok. 3 km na północny – zachód od Prusic, na Równinie Prusickiej.

Typ miejscowości: wieś o typie ulicówki z zespołem folwarczym.

Historia: Nazwa wskazuje, że wieś była lokowana wśród lasu dębowego. Nazwy Dambicz z niewielkimi zmianami stosowano od 1296 r., w 1937 r. zmieniono na Ritterhof. Najstarsze ślady pobytu człowieka na tym terenie pochodzą z okresu mezolitu czyli środkowej epoki kamienia (8000-4200 p.n.e.) i są to jedne z najstarszych śladów osadnictwa w Dolinie Żmigrodzkiej. W 1938 r. odnaleziono fragment buławy mezolitycznej, w 1963-1964 r. archeolodzy w piaskowni natrafili na bogate dowody osadnicze kultury łużyckiej z młodszych okresów epoki brązu i okresu halsztackiego epoki żelaza: cztery budynki słupowe oraz dwa stanowiska odlewu brązu z kamiennymi formami odlewniczymi z okresu 900-700 p.n.e. Znaleziska także z okresu lateńskiego (400 p.n.e.-0): cmentarzysko ciałopalne kultury pomorskiej. Ślady osadnictwa kultury przymorskiej z okresu wpływów rzymskich (0-375 r.) oraz osady i ślady z wczesnego średniowiecza (X-XII w.). Najstarsze wykopaliska archeologiczne potwierdzają ciągłość osadnictwa do czasów współczesnych. Pierwszym właścicielem o którym dowiadujemy się ze źródeł (27 październik 1287 r.) był rycerz Zbylut, który w zapisie testamentu przekazał wieś Dambicz swojemu synowi Januszowi (on natomiast sprzedał ją swojemu bratu Gebhardowi w 1296 r.). W 1300 r. wieś została obłożona ekskomuniką, stanowiła wówczas własność biskupstwa wrocławskiego pod nazwą Thomcze. W 1322 r. książę Konrad zastawił wieś swojemu teściowi Henrykowi VI m.in. wieś Dambitche. Lokacja miejscowości oparta na prawie polskim. Rządy piastowskie książąt oleśnickich w tym rejonie trwały do 1492 r. potem król Czech Władysław Jagiellończyk nadał te ziemie swojemu podkomorzemu Zygmuntowi von Kurzbachowi w ramach państwa stanowego Milicz. Od tego czasu wieś bardzo często zmieniała właścicieli. Jedną z ostatnich niemieckich rodzin była rodzina generała w stanie spoczynku Paula Zedlera (byłego dowódcy 12. dywizji w Nysie), który w 1907 r. zakupił wieś i władał majątkiem do 1945 r. Spis z 1780 r. wykazała: dom właściciela, folwark, 20 domów oraz 129 mieszkańców. Rozwój wsi nastąpił w latach 1830-1860 w tym czasie wymieniono: pałac, czynny wiatrak, cegielnię, warsztaty tkackie, karczmę, kuźnię i 200 mieszkańców. Ok. 1843 r. przez krótki czas Dębnica była zagłębiem wydobywczym, eksploatowano w okolicy węgiel brunatny. W tym okresie został wybudowany przez właściciela majątku pałac o ciekawej bryle architektonicznej (prawdopodobnie znajdował się tu klub spotkań wyłącznie dla mężczyzn). Park o powierzchni 1 ha założony w drugiej połowie XIX w. obecnie zaniedbany, w starym drzewostanie: dąb szypułkowy, grab zwyczajny, jesion wyniosły, robinia akacjowa. W czasie wojny wieś nie uległa znacznemu zniszczeniu, zachował się dwór oraz folwark W 1945 r. pałac zamieniono na biura Państwowego Gospodarstwa Rolnego oraz mieszkania dla pracowników, niestety w latach późniejszych uległ zniszczeniu a następnie saperzy Wojska Polskiego podłożyli ładunki wybuchowe, potem został rozebrany w 1975 r.