Gola

Nazwa miejscowości: GOLA

Sołtys: KRZYSZTOF PAWEŁKOWICZ.

Liczba mieszkańców: 54 osoby (dane z dnia 05.04.2017 r.).

Położenie: wieś położona ok. 3 km na południowy zachód od Prusice na Wzgórzach Trzebnickich (przy starym szlaku handlowym z Prusic do Urazu)

Typ miejscowości: wieś o typie wielodrożnicy

Historia: Nazwa pochodzi od golizny (goły, goła) – w topografii oznacza przestrzeń nieporośnięta drzewami i brakiem innej roślinności/teren niezalesiony a w lesie – miejsce po wyrębie drzew. Niemiecka nazwa Guhlau funkcjonowała w latach 1743-1945 r. Znaleziska archeologiczne potwierdzają osadnictwo od co najmniej młodszych okresów epoki brązu, znaleziono punkt osadniczy kultury łużyckiej z okresu halsztackiego epoki żelaza (1000-400 p.n.e). Kolejne znaleziska pochodzą z wczesnego średniowiecza. Pierwsze informacje o miejscowości pochodzą z  1251 r. użyto wówczas nazwę Gola. Dokument Henryka IV Probusa z 11 stycznia 1288 r., potwierdza, że książę nadał dziesięcinę z tej wsi nowo wybudowanej kolegiacie Św. Krzyża we Wrocławiu. W 1322 r. prawa książęce na wsi zostały zastawione przez księcia Konrada oleśnickiego, na rzecz księcia Henryka III wrocławskiego, po jego śmierci wróciły do książąt oleśnickich. Pierwszym znanym z nazwiska właścicielem Goli był Melchior Koslig z Kosinowa (10 sierpień 1545 r.). W 1666 r. użyto pierwszy raz zniemczonej nazwy Kühle, a w 1743 r. Giehlow lub Guhle. W 1761 r. właścicielem był Rosenberg. Z informacji z 1780 r. dowiadujemy się, że wieś zamieszkiwało 126 mieszkańców w tym 18 zagrodników, istniał folwark, wiatrak, owczarnia i 276 ha pól. W 1830 r. była tu szkoła ewangelicka (filia szkoły ewangelickiej w Budziczu), 25 domów, 177 mieszkańców. W 1844 r. wieś należała do grafa zu Solms, był tu wówczas pałac, folwark, wiatrak, gorzelnia, browar, 28 domów i mieszkało 168 osób (w tym 22 katolików). Na początku XIX w. prawdopodobnie była tu także gorzelnia, browar oraz dwór (który znajdował się wraz z wiatrakiem na północ od wsi w kierunku Krościny Małej nad potokiem, który przepływał przez osiem stawów). Do miejscowej szkoły filialnej  uczęszczały dzieci z Kopaszyna i Świerzowa. Po 1867 r. zaczął się powolny spadek ludności. Od 1921 r. właścicielem majątku administrowanego wspólnie z dobrami w Kopaszynie i Wilkowej Wielkiej był Manfred  von Walther und Croneck. W okolicy z otaczających wzgórz rozciąga się rozległy widok na Kotlinę Żmigrodzką. W miejscowości znajdują się także dwa/trzy stawy oddzielone groblą, kilka dużych głazów narzutowych i lasy zasobne w runo leśne.

Ciekawostki: Jest to jedna z najmniejszych miejscowości gminy Prusice.