Nazwa miejscowości: LIGOTA STRUPIŃSKA
Sołtys: AGATA GORAZDOWSKA
Liczba mieszkańców: 107 osoby (dane na dzień 05.04.2017 r.)
Położenie: wieś położona ok. 12 km na zachód od Prusic, na Wzgórzach Strupińskich
Typ miejscowości: wieś typu nieregularnej ulicówki z zespołem dworskim.
Historia: Nazwa Ligota (a także inne formy) spotykana jest na Śląsku bardzo często, wywodzi się od starosłowiańskiego słowa „lehota” nazwa ta określała przywilej, ulgę (co oznaczało, że wieś o takiej nazwie lokowana była na specjalnych prawach – głównie podatkowych). (Lgota lub Elgut – nazwa wskazuje że była to wieś lokowana na prawie polskim, posiadająca po lokacji pewne zwolnienia z obowiązków lennych). Obecna wieś powstała z połączenia dwóch wsi Elgot i Schmarków, w których w 1780 r. wymienione zostały dwa folwarki, 4 wolnych chłopów oraz 197 mieszkańców. Wieś pod nazwą Schmarków (była położona w północno wschodniej części wsi) w 1700 r. należała do Alberta von Latowskiego. W 1840 r. wieś występuje pod nazwą Ellgoth-Schmark (czyli już połączona), wymienia się dwa folwarki, pałac, szkoła ewangelicka, wiatrak, owczarnia, gorzelnia, 2 rzemieślników, 36 domów wraz z 356 mieszkańcami (w tym 15 katolików). Po 1945 r. na krótki czas nazwę zmieniono na Katarzynów (od niemieckiego Katharinengrund – pole Katarzyny). Znaleziska archeologiczne odnalezione na tym terenie pochodzą co najmniej od epoki brązu (1700-650 p.n.e.) i z początków epoki żelaza z okresu halsztackiego (650-400 p.n.e.). Następne znaleziska pochodzą z okresu wczesnego średniowiecza.
Pierwsze wzmianki historyczne o miejscowości pochodzą z lat 1402-1468 r., ale bez żadnych szczegółów, (dokumenty potwierdzające prawa lenne z tych lat nie zachowały się, wiadomo o nich z potwierdzenia ich istnienia w dokumencie z 1545 r.). Wiadomo, że od co najmniej 1689 r. działała szkoła ewangelicka, która spłonęła w 1799 r., w 1820 r. wybudowano nową. Niedaleko Ligoty w kopalni „Ottogrube” wydobywano węgiel brunatny (od ok. 1844 do początku XX w.). We wsi znajdował się także wiatrak, gorzelnia z browarem, owczarnia i folwark, który po 1945 r. został przejęty przez PGR. W pobliżu miejscowości znajduje się staw hodowlany o pow. 8 ha, zarośnięty, jest siedliskiem dla ptaków wodnych.
Ciekawostki: W XIV w. istniała jakaś siedziba rycerska bowiem w 1402 r. książę Konrad II oleśnicki potwierdził nadane wcześniej prawa lenne. Obecny pałac, który zachował się do dnia dzisiejszego został zbudowany w 1890 r. na planie nieregularnego czworoboku, styl neobarokowy. Budynek dwukondygnacyjny, podpiwniczony, murowany i tynkowany. (Dachy czterospadowe, łamane, z powiekami, kryte dachówką. Lukarny z daszkami naczółkowymi krytymi blachą, zwieńczone sterczynami z kulami, okna zamknięte półkoliście z kluczami i ślimacznicami. Gzyms cokołowy i wieńczący, boniowane lizeny narożne. Okna obramowane z kluczami, przy kluczach oraz parapetach dekoracje sztukatorskie w kształcie ślimacznic. Elewacja wschodnia uskokowa, od północy płytki ryzalit. Uskok południowo wschodni ze ściętym narożnikiem, nad nim dach stanowiący wycinek ośmiobocznego baniastego, w nim lukarna ujęta w parę pilastrów podtrzymujących łukowate belkowanie, nakryta dachem cebulastym z iglicą. Elewacja południowa również uskokowa, w załamaniu od wschodu ganek wejściowy, z wejściem zamkniętym półkoliście, drzwi z nadświetlem. Na ganku znajduje się taras. W narożniku południowo – zachodnim okrągła wieża, do wysokości budynku murowana, wyżej węższa drewniana, z galeryjką otoczoną dekoracyjną barierką. Otwory w części drewnianej zamknięte półkoliście, ujęte w pilastry wsparte wspornikami opierzonymi miedzianą blachą, sięgającymi barierki. Wieża jest nakryta kopułą krytą płytkami z blachy, zwieńczoną sterczyną z kulą. Przed elewacją południową taras a od zachodniej otaczający wieżą z wejściem po schodkach. W elewacji zachodniej od północy płytki ryzalit boczny, lukarna nad nim ujęta w półkolumny podtrzymujące naczółek, przed nim trapezoidalny ryzalit parterowy z tarasem. Elewacja północna prosta. Całość pokryta dachem mansardowym z lukarnami. Okna obramowane z kluczami, przy kluczach a także nad parapetami dekoracje sztukatorskie w kształcie ślimacznic. W 1945 r. pałac został przejęty przez państwo polskie, przekazano w zarząd PGR i przekształcono na budynek mieszkalny. Potem przeszedł w ręce Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa (od 1999 Agencji Nieruchomości Rolnych).
Przy pałacu znajduje się park o powierzchni 4,41 ha założony w XVIII w. z wykorzystaniem bardzo urozmaiconego starego drzewostanu (m.in. buk pospolity, różne odmiany dębu, jodły, sosna czarna, lipa drobnolistna i inne), w XIX w. przebudowany w stylu angielskim. W drzewostanie wiele drzew o wymiarach pomnikowych np. dęby szypułkowe.